‘Mijn scheikundeleraar op de middelbare school  moedigde ons aan om zoveel mogelijk te experimenteren en was een geweldige verhalenverteller. Maar meneer Radford had één grote tekortkoming en dat was zijn liefde voor de Rode Pen.

Elke vrijdag leverden we onze beduimelde schriftjes in, vol met pogingen om onze experimenten zo goed mogelijk te beschrijven. En elke maandagochtend gaf meneer Radford ons onze schamele pennenvruchten terug terwijl hij streng over de rand van zijn bril tuurde. Door zijn uitgebreide opmerkingen bij onze beschrijvingen was het vaak moeilijk om ons eigen werk nog te ontcijferen. We zagen letterlijk, maar natuurlijk niet figuurlijk, rood.  Jammer genoeg leerden we desondanks niet echt veel van zijn krabbels.

Een vriend vroeg me eens hoe ik bepaal wanneer de revisie van een tekst voltooid is. Helaas is er geen eenduidig antwoord op deze vraag. Een tekst moet natuurlijk overeenkomen met het doel waarvoor deze geschreven is, en het is de taak van een redacteur om constructieve en zinvolle suggesties te geven. Maar soms kun je een tekst perfect redigeren en toch de crux missen, net als meneer Radford. Mijn gulden regel? Doe wat een tekst nodig heeft maar let er wel op dat de stem van de auteur hoorbaar blijft.